دو شب پیش توی دریا بودم تا عمقی که آب تا بالای گردنم بود . . .
همش داشتم به موجا نگاه میکردمُ آسمون . . .
به این نتیجه رسیدم موجا عین سختیای زندگی میمونن یک دفعه اوج میگیرن و با سرعت و عظمت میان و آدمُ میترسونن و بعد آروم آروم از بین میرن و تا موج بعدی یعنی سختی بعدی فاصله ای چندان نیس
سختیا یا دلتنگیا یا دردا یا شاید هم غم های آدم مثل موج هایی هستن که ما اسیرشونیم یدفعه بی خبر میان و مارو حرکت میدن به هر سمتی که مسیرشون باشه . . . خیلی وقتا ما توان اینکه جلوشون وایسیم رو نداریم . . .
وقتی میبینم ی نفر درد داره نمیتونیم درکش کنیم عین آدمی که کنار ساحل وایساده و موج جلو پاهاش سر خم میکنه و اون لذت میبره اما داره آدمی رو تماشا میکنه که موج هی دور تر دور تر و در نهایت غرقش میکنه . . . ما آدما نمیتونیم همُ درک کنیم و خودمونُ جای دیگری بذاریم . . .
نظرات شما عزیزان:
